ارزیابی اختلالات عملکرد تیروئید و آنتی بادی های ضدتیروئید در بیماران مبتلا به ویتیلیگو

زمینه و هدف : ویتیلیگو با شیوع 1-2% در جمعیت های مختلف، یکی از شایع ترین بیماری های پوستی است. اتیولوژی این بیماری به خوبی مشخص نیست. تئوری های مختلفی در این زمینه وجود دارد که فرضیه خودایمنی بودن بیماری بیشتر پذیرفته شده است. این مطالعه به منظور ارزیابی اختلالات عملکرد تیروئید و آنتی بادی های ضدتیروئید در بیماران مبتلا به ویتیلیگو انجام شد. روش بررسی : این مطالعه مورد - شاهدی روی 45 بیمار مبتلا به ویتیلیگو و 45 فرد غیرمبتلا به ویتیلیگو انجام شد. متغیرهای جنس، سن، طول مدت بیماری و نوع بیماری توسط یک چک لیست جمع آوری شد. سطح t3 و t4 آزاد، tsh، آنتی بادی ضدپراکسیداز تیروئیدی (anti-tpo) و آنتی بادی ضدتیروگلبولین (anti-tg) سرم افراد در دو گروه اندازه گیری شد. یافته ها : سطح سرمی t4 آزاد 20درصد بیماران در مقابل 2/2درصد افراد شاهد کمتر از سطح طبیعی بود (p<0.05). در 14 نفر (31.1%) از افراد مبتلا به ویتیلیگو و 6 نفر (13.3%) از افراد گروه شاهد، آنتی بادی پراکسیداز ضد تیروئیدی بالاتر از سطح طبیعی (<60 iu/m) قرار داشت (p<0.05). همچنین سطح آنتی بادی ضدتیروگلبولین گروه مورد در مقایسه با گروه شاهد بیشتر بود (p<0.05). نتیجه گیری : اختلالات عملکرد تیروئید، به ویژه کم کاری تیروئید و آنتی بادی ضدتیروئید در مبتلایان به ویتیلیگو افزایش می یابد.